Historyk, archiwista. Urodziła się 23 IV 1941 r. w Brzezinach. Ojciec – Jan Kobierski, był leśniczym, matka – Janina, z rodziny Wittychów, zajmowała się wychowywaniem trójki dzieci i gospodarstwem. Elżbieta, po ukończeniu szkoły średniej (1959) w Kielcach, została studentką kierunku historii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Studia kontynuowała i ukończyła w 1964 r. na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W dniu 1 VII 1964 r. rozpoczęła pracę w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Kielcach (młodszy archiwista). W 1966 r. awansowała na stanowisko asystenta naukowo-badawczego. W Archiwum zdobywała wiedzę i kwalifikacje do zawodu archiwisty. Opracowała zespoły archiwalne twórców działających przed i po 1945 r. Brała udział w wizytowaniu archiwów zakładowych urzędów i instytucji, udostępniała materiały archiwalne. Od 1965 r. kierowała pracownią naukową Archiwum.
Jesienią 1967 r., w związku z zamążpójściem, przeniosła się do Warszawy. Od 1968 r. pracowała w Wydziale Archiwum Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce (radca, starszy radca). W 1970 r. została zastępcą naczelnika tego Wydziału. W dalszym ciągu doskonaliła swe kwalifikacje archiwalne. Sporządziła 20 inwentarzy archiwalnych. Brała udział w organizowaniu wystaw okolicznościowych. Aktywnie uczestniczyła w konferencjach naukowych, organizowanych przez Główną Komisję.
W latach 1975–1981 była pracownikiem Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych. Początkowo pełniła funkcję p.o. kierownika Działu Ewidencji Biura Prac Naukowych. Po reorganizacji NDAP kierowała Działem Udostępniania, następnie Koordynacji.
W 1981 r. powróciła do pracy w GKBZHwP, przekształconej w 1984 r. w Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce – Instytut Pamięci Narodowej, a następnie, w 1991 r. w Główną Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej. Była współautorką przygotowywanych do publikacji rotulusów do dzienników Hansa Franka. Prowadziła również prace nad scalaniem i uzupełnianiem kartotek zbrodniarzy wojennych. Przez cały okres pracy zawodowej pozostawała pracownikiem naukowym. Jej dorobek z zakresu archiwistyki i historii ilustrują publikacje.
Elżbieta pracowała społecznie. Do związków zawodowych należała od czasu podjęcia pracy zawodowej w 1964 r. Była mężem zaufania, członkiem rad zakładowych. Aktywnie włączyła się do pracy w Stowarzyszeniu Archiwistów Polskich; w latach 1965–1967 przewodniczyła Oddziałowi Kieleckiemu SAP. W latach 1965–1967 należała do Stronnictwa Demokratycznego. W ostatnich latach była członkiem Towarzystwa Ziemi Nidzickiej. Za pracę zawodową i społeczną otrzymywała pochwały i wyróżnienia. Została odznaczona Srebrnym (1975) i Złotym (1984) Krzyżem Zasługi i różne odznaki honorowe.
Elżbieta lubiła muzykę. Będąc uczennicą szkoły powszechnej, uczęszczała przez kilka lat do szkoły muzycznej (klasa fortepianu). W latach szkolnych i uniwersyteckich interesowała się sportem, o czym świadczą Jej legitymacje i uzyskane dyplomy. Od najwcześniejszych lat po lata ostatnie była namiętną czytelniczką gromadzonych przez siebie książek o tematyce m.in. historycznej, przyrodniczej, przygodowej i fantastycznej. Kochała przyrodę. Należała do osób życzliwych, wrażliwych na ludzką niedolę, co zjednywało jej sympatię otoczenia.
Pogrzeb Elżbiety, poprzedzony Mszą Świętą w kościele p.w. Wszystkich Świętych w Warszawie, odbył się 30 I 2003 r. Została pochowana w Warszawie na Cmentarzu Komunalnym Północnym.
(Źródło: ARCHEION, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Warszawa 2003) /KP/
