Urodził się 8 lipca 1902 r. w Brzezinach w rodzinie Franciszka Zygadło i Józefy z Zygadłów. W wieku 18 lat powołano go do wojska. Uczył się w Kielcach w szkole podoficerskiej. W 1925 r. został wysłany na wschodnie tereny Rzeczypospolitej. Służył w różnych miejscach, aż trafił do miasta Dokszyce. W 1935 r. zawarł tam ślub z Janiną Kazimierską, córką ziemianina. Mieli dwoje dzieci: córkę Irenę i syna Edwarda. Do września 1939 r. jako sierżant służył na punkcie granicznym na Wileńszczyźnie. Gdy 17 września jednostki Armii Czerwonej zaatakowały naszą wschodnią granicę, został ranny w nogę. Trafił do szpitala a potem do jednego z sowieckich łagrów dla jeńców wojennych. W czerwcu 1940 r. został zwolniony, ale we wrześniu ponownie go aresztowano. Dostał zarzut, że kiedy był komendantem strażnicy, okazał wrogość Armii Czerwonej. Został zesłany na 8 lat do łagru jako wróg społeczny. W drugiej połowie 1941 r. na terenie ZSRR zaczęła formować się Armia Polska pod dow. gen. Władysława Andersa. Zwolniony na mocy amnestii Władysław zaciągnął się do tego wojska i przeszedł z nim cały szlak od Iranu po Monte Cassino. Został odznaczony Medalem Za Udział w Wojnie Obronnej 1939. Po wojnie nie mógł wrócić do swojej rodziny na Białoruś, więc zamieszkał w Anglii. Pracował tam przez 20 lat jako kucharz.
W latach sześćdziesiątych przyjechał do domu rodzinnego w Brzezinach i zamieszkał z rodziną Kruków. Zmarł 6 stycznia 1981 r. Jest pochowany na cmentarzu w Brzezinach.
/KP/
